Fjellterapi

Det finst jo mange typar terapi.
Wikipedia føreslår følgende:
--------------------------------------------

Terapi

Fra Wikipedia, den frie encyklopedi

Terapi (fra gresk: θεραπεία) er i dagligtale brukt om en aktiv handling for å løse et problem hos seg selv (egenterapi) eller andre.
Som regel brukes ordet om helsehjelp utøvd av en terapeut overfor en pasient eller pasientgruppe, der det anvendes metoder eller prosedyrer som krever skolering.
Samlinger av terapeutiske grep og teknikker utgjør gjerne et hele som får fellesbenevnelsen (Navn)-terapi. Kjente terapiformer er fysioterapi, psykoterapi samt i nyere tid: genterapi.
Utøveren av terapier vil ofte benevnes som terapeut, med den aktuelle terapiformen som prefiks. Der finnes et stort antall behandlingsformer som bruker benevnelsen.
Siktemål er fra helbredelse via bedring av funksjoner til rene velbefinnende, som aromaterapi.
--------------------------------------------

Fjellterapi er ikkje nevnt her, men så er det vel strengt tatt ikkje eigentleg nødvendig å forklare kva fjellterapi inneber.
Klart, me har ingen terapeut her, det burde i så fall vera det personifiserte fjellet, eller så er i dette tilfellet her pasienten = terapeut?
Nemleg den som kjem seg opp i fjellet og gjev seg sjølvhjelp?

Uansett så trur eg siktemålet med fjellterapi er identisk med det som wikipedia nevner i samband med aromaterapi: det "rene velbefinnende".

I går så var det sterk vind over heile Østlandet, men eg greidde ikkje å halde meg inne.
Eg hadde lyst til å sykle, og sidan straumen hadde gått igjen for fjerde gong denne dagen, så var det uaktuellt å sitte på rulle og tråkke uten hjelp av elektronisk underhaldning.

Det er då berre å halde godt fast i styret, passe seg for veltande tre og omkringfykande søppeldunkar og takplater og tenke at det jo også er mykje vind på Hawaii?
Så det kan da ikkje bli bedre?

I full fart som vanleg så røska eg med meg litt mat og drikke, ekstra tøy, ekstra vindvotter og buff. Eg skulle nemleg sykle opp til Grimås, og det er nesten 800m.o.h., og eg har på ein tidlegare tur dit opplevd at ein uansett temperatur ikkje kan kle seg for lite på veg ned, spesielt på hendene.

Sykkelvalget falt på Hardrocxen. Terrengsykkelen min er mykje tyngre enn både ChiCqiloen og Marvilen, og dermed meir stabil i sterk vind, den toler å sykle over stokk og stein og takplater, den har lette gir, og dessutan så er det jo uansett berre grusveg opp til Grimås.
Det som utfordra meg spesielt denne gongen var, at eg siste gong måtta gje meg ved krysset til Grimås, ca.1,5km og 80 høgdemeter før mål...

Bildet er tatt frå første forsøk til motbakkesykling til Grimås, april 2009. Nesten akkurat for to år sida! Då snudde eg ved krysset Grunningsdalen/opp mot Grimås. Det var for kaldt og for bratt denne gongen.

At eg gav meg den første gongen var mest fordi eg hadde med for lite ekstra tøy, og for lite mat, at eg var sulten og sliten og at det begynte å bli kaldt og surt. Dessutan ante eg ingenting om kor langt det var igjen.

Men for berre ei veke sida hadde me vore på hyttetur til Grimås med friluftsgruppa, slik at eg nå hadde visualisert målet mitt: parkeringsplassen ved hytta: Grimås!
Og ja, eg visste at det ville koma nokre bratte og seige bakkar. Men så tenker eg at eg i god fjellvettånd alltids kan snu om eg ikkje orkar meir.
Men alt undervegs blei eg belønna med så fin utsikt!

Utsikt undervegs. Eit lite kraftverk. I bakgrunnen: Skorve.

Dessutan er motbakkesykling 50% mentalt. Og sjølv om eg for tida er sjukmeldt, og dette ikkje skyldest somatisk sjukdom, så håpa eg på at eg hadde såpass av mentalt overskudd igjen (eller kallar ein det for stahet?) til å koma meg heilt opp.

Ha! Dette skal eg klare. Det er jo ikkje beina mine som er sjuke.

Ja da, dei siste par kilometrane var litt bratte og seige. Men det visst eg jo. Men så var det faktisk lite vind der oppe, vegen var tørr og grusen fin, ein bil køyrde forbi meg i sneglefart, skyar dreiv forbi over meg på den blå himmelen, små bekkar av smeltevatn rann langs vegkanten og glitra i sola, dette var da virkeleg fint!

Eg begynner å like motbakkesykling. Det er så flott å få denne utsikten som belønning når ein kjem på toppen! For nokre herlege fjell me har her!

Og så var den siste halvannan kilometer unnagjort, plutseleg så kom det som eg visste var siste svingen inn til parkeringsplassen, og så stod eg der. Eg var framme! Hurra!

Ironmanflaska frå IM Germany bidrar i stor grad til treningsmotivasjon og -glede.

Fin og tørr grusveg, og eit utruleg flott landskap i bakgrunnen. Ikkje rart eg blir i godt humør av å sykle her!

Eg brukte litt over ein time og eit kvarter på veg opp, og hadde det bedre og bedre dess høgare opp eg kom. Det kan ein vel kalle vellykka fjellterapi, når ein blir meir og glad dess nærmare ein kjem fjellet?

Eg har kome fram.Så moro! Vellykka fjellterapi, kan ein vel kalle det?