Beslutningsvegring (intro)

Etter å ha sitte heime i nesten to timar og vurdert ulike aktivetetar eg kunne halde på med i dag, har eg fått nok.
Det blir mest sannsynlegvis ingen trening i dag heller.
Eg har beslutningsvegring i dag.
Tiltakslysten er borte.
Gleden er borte.
Eg er ganske likegyldig.
So hotfor trene?
Fordi eg har eit mål?
Ironman?
Eg skulle ønske at det var så enkelt som å seie: "Men når eg tenker at eg skal delta i min andre Ironman i år, då blir eg så motivert til å trene, og då blir det lettare å koma i gang."
Og ofte er det slik. Men ikkje i dag.
Etter å ha googla litt på beslutningsvegring og engelsk "indecision", kom eg fram til (igjen) at depresion og tvangsgrubling/beslutningsvegring heng ofte tett saman.
Med tanke på Ironman om fem veker skulle eg gjerne ha gjennomført ein eller annan form for trening i dag. Min siste løpetur på laurdag var aldeles bra og inspirerande.

Utsikt frå ein to mil lang løptur langs Seljordsvatnet.

Søndagen blei det restitusjon (to timar løping + 45min tur rett etterpå blir nesten tre timar på beina og då var det godt å slappe av dagen etterpå), mens det blei ein dårleg dag i går, sånn mentalt, helse-, energi- og tiltaksmessig.
Kanskje litt blogging hjelpar?
Men det er ikkje noko stas å skrive om meg sjølv når sjølvfølelsen er på botnen og eg helst ikkje vil eksistere, men hoppe fram i tid.
Derfor skal eg legge inn eit innlegg her om depresjon, frå studentsamskipnaden i Bergen. Teksten var kort og lettfatteleg skriven, og derfor blir det rett og slett "klipp og lim" her.
Eg har også framheva den setninga som eg brukar som "førstehjelpstiltak" mot beslutningsvegring.

Her kjem du til innlegget mitt, mens originalartikkelen kan du finne ved å klikke her.



God lesing!