"Herregud Imke! Driver du med triatlon?! Så utrolig tøft!"

Det var dette eg las på Facebook 18.mai, skrive av ein tidlegare medelev frå jordbruksskulen.
Eg synst denne kommentaren er utruleg herleg.
Eg har til og med lurt på om eg skal printe den ut, i store bokstavar og henge den opp på veggen. Som motivasjonskilde.
Men så kan eg vel greie å ha den i hovudet i staden for, det kan vera meir praktisk, spesielt når den store dagen i juli er der, og eg forhåpentligvis ikkje møter nokon vegg.
Viss eg skulle gjera det, kan eg jo alltids førstille meg at lappen med kommentaren på heng på veggen og få meg i gang igjen.

Det var ganske utruleg morsamt og tøft å drive med triatlon denne veka, ja.
Når eg tidlegare har gitt uttrykk for min bekymring for at treninga mi ikkje har vore ironman-spesifikk nok, så kan eg godt seie at den har vore det denne veka.
Bortsett frå at eg ikkje høyrer til denne typen som veltar seg ut av senga i 5-tida om morgonen for å svømme 2km før ein skal på jobb.
Tvert imot. Eg står opp så seint som mogleg.
Trenar så seint som mogleg.
Men me har jo alle forskjellige døgnrytme og forutsetningar og dagsplanar og forpliktelsar.

Treninga mi denne veka har så langt (søndagen er enno ikkje omme, og det er mykje eg kan framleis kan finne på i dag) bestått av berre tre økter (eg må innrømme, dette er kanskje ikkje "ironman style" akkurat, men men).
Men så har sykkeløkt nr.1, på tysdag, bestått av ein middels lang tur på 7mil i kupert terreng (2,5t), den rolege løpeturen min torsdag vart i heile 3t10min, og eg har enno ikkje plotta løypa inn på kartet for å finne fram til lengde på den, eg tipper 27km, og sykkeløkten i går bestod av ei lang økt som varte i heile fem timar, og tilbakelagt blei det ca 130km og 650m stigning.

Trafikkskilt ved km 55 mellom Lunde og Ulefoss, i Midt Telemark.

Baderunden?? Er det T1?? Eller blir å sykle ein baderunde ein såkalla "brick"økt??

Nå er det søndag og eg nyt effekten av lange turar ved låg intensitet, som gjer at forbrenninga mi fyk i været og beina kjennest gode og berre litt slappe.

Det som enno ikkje er på plass er svømminga.
Budsjettet mitt har rett og slett ikkje noko post for innandørs svømming i april-mai, og derfor har eg konsentrert meg på løp og sykling og litt styrketrening og innkjøp av nødvendig (og mindre nødvendig, men morsamt) treningsutstyr.

Men altså, er det så tøft å drive med triatlon?
Eg synst berre at det rett og slett er moro.
Min lange sykkeltur i går føregjekk i såpass roleg tempo at eg hadde god tid til å nyte utsikten, og Telemark har virkeleg rikeleg at det.
Intensiteten var såpass låg at det var enkelt å både ete og drikke og sykle samtidig. Været var fint og vinden ikkje for sterk, og bakkane ikkje for bratte og trafikken ikkje for heftig, og matstoppen på Vreimsida, der eg budde tidlegare, gjorde at eg kjende meg som på ein lang søndagsutflukt heller enn på ein treningstur som forberedelse til ein tøff Ironman.

Det tøffe var kanskje at eg i det heile la ut på sykkelturen, eg som har slite litt med både punkteringsskrekk og sykkelvegring i det siste, og at ikkje gav meg ved synet av fjerne regnbyger som heldigvis heldt seg eit stykke unna, og at eg ikkje mista motet då eg mista ein hanske og måtte sykle ein omveg på ei mil etter tilbakelagte 90km for å plukke den opp att.

Eg er ganske fornøydd med turen.
Langdistansetriatlontrening kan virkeleg by på mange godbitar undervegs.
Ein må berre å plukke dei opp og nyte dei.