Sykkelen min er på veg :)

Aaaaah endeleg eg er så spent så spent så spent!
Eg har nettopp fått mitt UPS-trackingsnumber frå sykkelbutikken i England www.evanscycles.com, og spora opp sykkelen min:
den er i Norge!!!
Den har kome fram til Oslo, blitt skanna og nå er den "BEHANDLET PÅ UPS-SENTER / VIDERESENDT TIL KONTORET I DESTINASJONSBYEN" kl.12:51 i dag...
Ikkje anar eg kor destinasjonsbyen skal vera, Seljord er ikkje akkurat nokon by, og eg trudde at sykkelen min skulle forvarast i Oslo inntil eg hadde betalt norsk moms, og så blitt sendt vidare. Kanskje havner den på tollageret i Skien?

Spennande. Så moro at den kom endeleg. Sjølv om... det hadde vore greitt om den hadde kome etter lønnsutbetaling for oktober, men men, eg får skrape saman dei siste kronene min og få sykkelen min heim.

Den har eg sett på sidan mars i år, og slik ser den ut:
Åi åi åi.
Eg håpar den gjeng bra å sette den saman når den kjem til meg.
Og at alt gjeng som venta, og det ikkje plutseleg har oppstått noko ekstra kostnader (tilleggsgebyr for ekstra superkule triatlonsyklar for eksempel:-D)

Impulsstyrt trening

Eller er det mosjon? Trening er målretta mosjon, mens mosjon er mosjon..
Det får vera det same for meg eigentleg.
I går sat eg ute i sola og la mine planar for treninga mi mot IM Germany 2010.
Strukturert trening begynner kanskje i november, hadde eg tenkt.
Rein basistrening altså.
Eg skal skynde meg langsomt.

Fram til november skal eg berre surre og rote og trene etter innfallsmetoden.
Og det som falt meg inn i dag var...
..... svømming.

Så klart. Med dette flotte været som var, så måtte eg berre koma meg ut igjen.
Dessutan har eg faktisk vore på jobb igjen.
Eg er 50% sjuk/friskmeldt.
Og ein av mine to jobbdagar denne veka var i dag.
Og dette betyr å vera inne i eit bygg i 7,5 timar der kontoret mitt ikkje har vindu..
poh.. dette er ikkje noko moro når eg ikkje ein gong kan få sjå det solskinnet gjennom eit vindu..

Så då eg endeleg hadde kome meg heim, skulle det bli solskinn på meg også.
Og Bjørgesanden ved Seljord Camping har lengst kveldssol her i Seljord.
Og dessutan den finaste stranda.
Det tok ikkje lang tid å pakke. Eg har alltid svømmetøy pakka ferdig liggande i bilen, berre i tilfellet eg skulle ut på ein tur ein stad der det er fint å svømme. Om det så berre er eit fint svømmebasseng eller eit bittelite vatn. Eller ein fristande plass ved Seljordsvatnet der eg mistenkar sjøormen for å ligge og dra seg.
Slik at eg kan ut og svømme når eg vil.

Eg mangla altså berre våtdrakta, og den gjekk det raskt pakka ned au.
Det tar ikkje meir einn 4-5min å køyre ned til Bjørgesanden, og strengt tatt hadde det godt gjenge an å rusle ein tur ned dit. Men eg hadde det så travelt.
Ville ikkje gå glipp av dei siste solstrålane i dag.
Ved Bjørgesanden låg vatnet og blinka, og det var nokre bittesmå bølgjer i te-med-honning-farga vatn.
For første gang i dag vakna eg til. Heile stranda låg der for meg sjølv, omkransa av skogkledde åsar og lyste mot ein knallblå himmel.
Lufta var mild, og sola varma fortsatt. Vatnet ville nok ikkje vera særleg varmt, men eg hadde gløymt å ta med termometer og tenkte at det får vera så med kalde føtar.
Det fine med rolege svømmeturar i forfriskande vatn på ein fin sommarkveld i flotte omgivelsar er at det virkeleg set farten på matlysten, og ein får denne kjempegoden følelsen i kroppen, og huden blir så glatt og musklane så avslappa (og at eg etterkvart også kjenner igjen alle tærne mine).

Til mine store forundring fekk eg selskap ganske snart. Klokka var halv seks og der kom det både eit kjærestepar som skulle bade (utan våtdrakt må vite) og litt lengre unna langs ei brygge var det ein heil gjeng av ungdommar som kastar av seg klærne og kasta seg i vatnet (utan våtdrakt også må vite).

Og eg som nettopp hadde stått med vatnet til anklane og syntest at dette var litt i kaldaste laget og lurte på om det var dumt å svømme bort ein så flott og varm sein-men-bedre-sein-enn-aldri-sommarkveld i så kaldt vatn.
Eg kom meg uti etterkvart, og vatnet var aldeles deileg forfriskande og godt å svømme i.
Eg svømte berre eit par rundar att og fram før Binna satt i sin vante pipekonsert, og eg måtte gje etter og inviterte ho til å vera med.
Riktignok er ho ein labrador og per definisjon glad i å svømme, men ho er av den forsiktige typen som planlegg sine svømmeturar og porsjonerar sine krefter.
Ho har funne ut at ho har raskare labbar på land, og etter å ha svømt etter meg 50m kom ho seg fort opp av vatnet for så å springe 50m på land og svømme på skrå ut til meg igjen. Ho følte seg nok ganske smart då. Og det funka også.

Etter 20min var det nok svømming for både to-og firbeina, og etter ein halv times spasertur for å få igang igjen blodsirkulasjonen i tærne bar det heim til skylling av våt drakt, ein varm dusj og god middag.

Og - hurra - eg har internettilgang også.
Kanskje eg får til og med publisert dette her? I dag?

Tjörn HalvIronman 2009 del 2

Del 2 av Tjörn HalvIronman race report..

Sidan min første halvironman blei ei kjempefin oppleving, er det eigentleg ingen dum idé å dele konkurranserapporten om den i to.
På denne måten kan eg mimre litt lengre.
Hør var eg?* * hvor var jeg?
Ja visst.
Syklinga var unnagjort,
og i T2 og målområdet var det masse folk som såg på og heia, og stemninga var så flott at eg måtte tilbringe heile 3 minuttar i T2!
Heile 3 minuttar... kor langt tek det eigentleg å sette frå seg sykkelen og skifte til løpesko?
Hm.
Eg hadde det definitivt ikkje travelt denne dagen, og slo av ein prat med Tove, som stod eit par syklar unna og som var i ferd med å pakke sakene sine.

Men eg greidde å rive meg laus frå moroa og fekk med meg ein ekstra gel, capsen og ekstra trøye og ga meg i veg for å springe halvmaraton.
- - -
Min så langt beste tid på halvmaraton var på halvmaratondebuten min i Fevik i 2007, på 1:54. Men den gongen var eg så fersk og visste ikkje bedre, og hang meg ein hurtigløpanden gjeng dei første kilometrane i motbakken, noko som resulterte i at eg sprang vidare med hold i 40min.. eg hadde ikkje peiling på kor lang tid eg skulle bruke, og det var kanskje like greitt, det.
Min andre halvmaraton hausten 2007 (Vest-Telemark karusell og kretsmeisterskap i halvmaraton) sprang eg på omtrent 2timar, sidan eg igjen hadde hengt meg på ein fyr som tidlegare hadde påstått at han skulle bruke 6min/km, noko som eg au hadde planlagt. Planen sprakk, og beina mine også den gongen, fyren brukte nemleg 5min/km ca, og eg var dårleg trent for distansen og beina stivna fullstendig etter ca 14km der eg lot fyren springe vidare aleine. Eg må tilstå at eg ikkje alltid trivst så godt på små arrangement når det er så veldig få deltakarar, og den gongen var eg ein av til saman berre fem deltakarar, og eg savna selskap i løypa. Så eg gjorde så godt eg kunne for å henge med.
Dette ville eg ikkje gjera i Tjörn.
- - -
Denne gongen skulle eg ikkje tenke på tid, men springe i midt "roleg langtur - tempo" som ligg på rundt 6min/km, eller så fort som det ville kjennes riktig.
Fire rundar skulle tilbakeleggast, ikkje spesielt kupert, men med ein bitteliten ganske bratt motbakke rett etter den første drikkestasjon ved T2.
Som ekte Vest-Telemarking nå med alle desse bakkane her som eg likar så godt å klage over, var det sjølvsagt ikkje snakk om å GÅ opp denne vesle bakken. Ikkje eingong med magen full av cola. Og i alle fall ikkje ved sida av ein triatlet frå flate Tønsberg..
Eg kosa meg veldig på løpedelen. Dei mørke skyene som etterkvart hadde bygd seg opp under den eigentleg blå himmelen kasta heldigvis ikkje meir av seg enn nokre få dråper, og det var berre ein velkomen avkjøling i den sommarlege temperaturen i Skarhamn.
Eg sprang i jamn fart og stoppa ved alle drikkestasjonar. Gelposen blei ikkje rørt, men Saltsild
blei plutseleg kjempegodt. Eg fekk riktig god matlyst undervegs, noko som ikkje er heilt typisk meg. Eg har ikkje hatt ordentleg matlyst på eit par år kanskje. Sultfølelse ja, men lysten på mat var ganske fråverande pga kronisk stress (-mage).
Men den kom plutseleg tilbake under løpinga, så det var kjekt! To stk saltsild per runde saman med Cola og litt vatn utgjorde væske- og drikkeinntaket mitt, og det funka bra og eg kom meg godt og fornøydd i mål etter ein halvmaraton på 2:10.
I målet venta arrangørar, funksjonærar og publikum, det blei 2.plass i min tävlingsklasse, med premie: sild (denne gongen ekte svenske varer) og sykkelbukse (kjempebra bukse frå Newline, seier eg som ikkje kan fordra sykkelbukser eigentleg). Dessutan masse frukt, nøtter og drikke og Gainomax recovery (vaniljesmak, noko av den beste proteindrikk eg har smakt så langt), intervju, gratis massasje (for den som orkar å vente i køen) og masse god stemning.

Arrangøren av Tjörn Triatlon skal eg berre skryte av her, ho er ei kjempeflink og veldig sympatisk dame som virkeleg skjønner å skape eit godt gjennomført kvalitetsarrangement med super stemning, og som fortener masse ros!
På grunn av alt styret mitt med bilen var eg også plutseleg i beit for mobilladar, og det var ingen mindre enn Lotta själv som eg fekk låne mobilladar av. Härligt:)

Eg unnar henne virkeleg å henge rundt halsen på kjekke Ted Ås... :-D

Tjörn Triatlon er eit arrangemet som eg virkeleg kan anbefale den som har lyst på ein HalvIronmandistanse og ikkje vil køyre så langt.
Det er HalvIronmandistanse på laurdagen med raceparty på kvelden med mykje (til og med når mange sultne triatletar er til stades) god mat og mykje hyggeleg folk, mens det er duatlon, Sprint Triatlon og barnetriatlon på Søndag.

Så skal eg takke for alle som har støtta meg undervegs:
- kokken på restauranten i Henån som viste seg å vera bilmekanikar og som diagnostiserte bilen min
- den hjelpsame svensken som hjelpte oss å starte bilen med sine startkablar, også i Henån
- Bent for vidareformidling av telefonnummer
- Erik og Tove for å tilby hjelp (sjølv om dei eigtl var for langt unna)
- han svensken som hjelpte å dytte bilen min når den stod fast i rundkøyringa i Myggenäs
- Tina som me leidde huset av, som lufta Binna på konkurransedagen og som var jättesnäll
- Helene som var kjempetolmodig til tross for at det blei litt meir styr enn venta
- Eva for lånet av triatlonbukse
- Hårek for lånet av tempostyrestøtte
- Marie for sykkelcomputer
- Caroline for pulsklokke
- Lotta for lånet av mobilladar og eit kjempefint Tjörn Triatlon

Og det var det :o)

Tjörn HalvIronman 2009 del 1

Planen var å skryte lenge og uhemma om dette flotte arrangement her på bloggen min.
Men sidan internettilkoplinga her er så varierande og treg og overbelasta, skal eg berre skryte kort og uhemma.


Tjörn HalvIronman i Sverige skulle bli den første HalvIronmandistansen eg ville prøve å gjennomføre.

Det blei ei turbulent helg, der motorhavari alt på fredag på veg til Tjörn førte til mykje ekstra styr med ein del telefonar, tekstmeldingar, køyreturar, slepekøyreturar, innkjøp av startkablar, viftereim, omlasting av triatlonutstyr og hund, ekstra matforsyningar, bruk av Mastercard, utgifter til bilverkstad, organisering av mobilladar, kart, osv osv...

Men alt dette ordna seg og har ikkje etterlatt seg varige skadar.

Tilbake til det som eigentleg stod i fokus den helga.

Tjörn Triathlon blir arrangert i vesle vakre Skärhamn, der eg og Helene budde i eit lite privathus leigd ut av Tina, ein av dei mange funksjonærane på arrangementet. Vel utstyrt med kjøkken, soverom, fem soverom,to TV, garasje, bad med vaskemaskin og tørketrommel, til ein rimeleg penge og det i gangavstand til konkurranseområdet. Eg skjønt med ein gong at det ikkje var den verste plassen og måtte tilbringe nokre ekstra dagar på mens eg hadde bilen min på verkstad. Og at eg nesten kunne ha blitt enda lenger, tatt i betraktning at den svenske krona ikkje var spesielt mykje verd (ca 80NOK) og at Tjörn kommune med sitt skjærgårds- og jordbrukslandskap var svært innbydande.
Huset me budde i under opphaldet på Tjörn.. berre eit steinkast frå sjøen.


Delar av sentrum og havnområdet var sperra av for trafikk, og det virka som om mesteparten av Skärhamns befolkning var engasjert i Tjörn Triathlon, om enn som funksjonær eller som begeistra heiagjeng.
Etter det Tina, vår husvertfunksjonær kunne fortelle, viste dei fleste bilistande både hensyn og forståelse for at trafikken måtte omdirigerast, og dette synst eg er flott. Eg må seie at eg er imponert over den positive haldninga og den gode stemninga blant folk på Tjörn denne helga.

Laurdagsmorgonen viste været seg med flott blå himmel og strålande sol, og, mest av alt: vind.
Det er jo slett ikkje noko uvanleg langs kysten, men at det skulle bli vanskeleg å få sykkelen til å henge på plass i T1, og at våtdrakter blei tatt av vinden og blåst bort hadde eg ikkje venta meg. Eg tok ein sjans og satte skoene mine på plass utan å verke knyte dei fast eller fylle dei med blylodd (noko som eg heller aldri har vurdert å ta med til ein triatlonkonkurranse, men den dagen eg skal til Tjörn igjen og har bytta ut mitt heller trauste utstyr med det siste av lettvektstriatlonutstyr skal eg vurdere blylodd. I tilfelle.)

Helene og eg var letta over at det ikkje blei regn, slik som værmeldinga for nokre dagar tilbake hadde annonsert. Heller blå himmel, sol og vind enn regn! Dei siste forberedelsane blei gjort, med solkrem mot brennmanetar og komplisert triatletisk hårfletting..

På grunn av høge bølgjer blei svømmedistansen dessverre korta ned til 3x400m pga sikkerheten. Eg som visstnok eigentleg er halvt fisk, halvt menneske kunne godt ha tenkt meg litt meir svømming... det er jo slik at etter 1200m når ein først har varma opp og kome inn i ein god rytme, så er moroa slutt..?
Men etter mine tre rundar i sjøen som kjendest som tjukt grønsakssuppe med ispedd brennmaneter å svømme i, så var det ikkje så ille å kjenne trygt grunn under føtane igjen eigentleg.
T1 gjekk i eit bedageleg tempo. Eg hadde som mål å fullføre distansen med ein god følelse, og derfor blei det ikkje plass for hektisk i travelhet i skiftesonen. Heller ein form for kontrollert effektivitet?
Eg bestemte meg for å droppe vindjakke på sykkelen, men heller satse på "lause armar" (min siste investering i utstyr, svinedyrt, frå Craft, men absolutt kjempedeileg å ha) og ei ekstra trøye som eg ville ha med.
Ein HalvIronman ville jo ta mykje lengre tid enn alle mine tidlegare distansar, og været kan skifte fort ved sjøen. Dessutan likar eg ikkje å fryse, og sidan eg ikkje trengte å passe på å vera ekstrsa aerodynamisk, kunne ei flagrande trøye rundt livet jo ikkje skade.
Tre rundar på 30km skulle tilbakeleggast. Det kjendest som 20min med medvind, og litt over 45min med motvind..Det eigentleg relativt flate landskapet åpenbarte plutseleg lange seige bakkar og stigning! Sjølvsagt på motvinddelen. Men eg hadde ikkje satt meg noko tidsmål som sagt, og tråkka lystig i veg.

På medvinddelen, den første delen av kvar runde, gjekk det leikande lett og her var det lett å både ete pg drikke og nyte stemning og landskap.

Drikkestasjonen var velorganisert der jenter stod på rekke og rad og bød på drikkeflasker av alle fargar og størrelser og forskjellig drikke og boller og banan, og eg har alltid god matlyst på mine sykkelturar, og måtte ta meg saman for ikkje å stoppe og slå av ein prat og forsyne med grådig av alt saman.

Sykkeletappen blei unnagjort på 3:25 ved hjelp av to bananer, ein halv bolle, 0,75l sportsdrike, ein halv Japp og vatn.

Ikkje verst for ein nybegynnar å vera, og den sterke vinden, og når eg berre har sykla den distansen tre gonger før i heile mitt liv ;-)?

Dette var nok skribleri for eit sjukmeldt hovud. Meir seinare..