Kondis er ferskvare

Det fekk eg merke dei gongene eg friskt la ut på mine første motbakkeintervall sidan kneskaden.
Eg må innrømme at eg kunne ha trent meir i det siste enn det eg gjorde.
Også med kneet som eg skal passe på.

Motbakketrening i skogen.
Her er det også kneet som får trent seg.

Men det har vore heilt andre ting enn strukturert trening som har eg brukt tida mi på i det siste:
Onsdagen før påske fekk eg besøk av "Lukas", som eg skulle prøvepasse og eventuelt overta.
Sidan Binna døde i februar har det vore altfor tomt her i huset, og lysten til å gå tur har vore minimal.

Eg har vakse opp med hund, og alltid vore glad i å ha med hund på tur. Utan hund er det noko som manglar for meg. Det er heilt greitt å gå tur i ei større gruppe, men aleine?
Derfor bestemte eg meg sist fredag for å behalde Lukas.
Han er ein tre år gamal sjokoladebrun labrador (akkurat som Binna var), som trengte ein ny heim på grunn av praktiske forhold hos dei tidlegare eigarane.

Sjølv om liknar ein god del på Binna, samanlikna med henne så er han DIGER!

Lukas første dag hos meg. Sååå fin og snill han er!

Lukas er skikkeleg stor gut, og det har vore ei utfordring å gå med han i band på smale bratte stiar i nedoverbakke der han gjerne dro i veg.
Men dette har me trent på sidan, og han er så flink og lærevillig at det er ei fryd!

Men nå visar det seg at husverten min ikkje lenger vil ha ein leigetakar med hund, og derfor er eg nødd til å flytte i løpet av våren/sommaren.
Og eg kjenner at det stressar meg til tider på ein måte at eg ikkje tenker på regelmessig trening ein gong.

Sjølv om eg burde gjera det. For helsa si skyld. Det hjelper jo lite å tenke på flytting 24t i døgnet. Tvert imot.
Så nå skal eg ta fram treningsplanen min som eg hadde sett opp i slutten av januar, og revidere den litt i forhold til løping.
Løping på flat mark og hardt underlag er fortsatt noko som eg ikkje burde drive med enda, dessverre.

Eg kan heller jogge litt forsiktig på sti enn springe på asfalt.
Lukas ryddar stiene fri for småtre :D

Men sidan det er det heilt greitt å småjogge i skogen og spesielt i motbakke, så har eg gjort det.
Lukas er god å ha med. Kondisen hans er brukbar.
Kondisen min er passe, som sagt, kondis er ferskvare, den skal haldast vedlike. Men om den blir fort dårleg, så kjem den seg fort igjen også.

Foreløpig så har eg tatt og småjogga ein bakke opp i eitt-minutters-intervall: eitt minutt småjogging - eitt minutt gange. Og gjentatt dette ca 10-12 gonger (eller til eg kom fram til den plassen eg skulle til).

Etter endt motbakkeintervall.
Dette er faktisk snø som ligg igjen etter vinteren!

Så har det også blitt mange rusleturar med Lukas i skogen omkring her dei siste dagane, og det har vore herleg!
Til tross for ein del nedbør i form av både snø, sludd og regn i det siste, har me kosa oss veldig.
Om det regnar ute, så er det jo veldig deilig å koma inn att etterpå.
For ei god ro i kroppen ein får da!

Lukas er flink til å slappe av.
Tenk at 43kg labrador kan sjå ut som ein liten valp?

Og kneet har heilt klart profitert av alle lufteturane også.
Det har godt av å bli brukt.
Så det skal eg halde fram med.
Hovudet mitt som er fylt av flyttetankar og andre krevande prosessar i samband med terapi/behandling, har også veldig godt av det.

Det er mykje meir moro å ha med ein hund på tur.
Då er det ikkje mykje plass for grubling heller.

Og med Lukas har eg ikkje lenger noko unnskyldning for ikkje å koma meg ut.
Og dessutan, korleis i all verden skulle eg motstå dette blikket, lengselsfult retta ut gjennom vinduet, med einaste håp om eg skal ta han med ut på tur snart...?

Lukas lengter ut på tur...