Startnummer 13 - Tveitgrendtunet opp

"Oi. Tør du å stille til start med startnummer 13 da?" fekk eg høyre då eg betalte startkontingent sist laurdag kl.12 og henta startnummeret mitt.
- Ja da, det startnummeret hev eg hatt før. På ein triatlonkonkurranse. Då punktera eg. Det vil sei at, sykkelen min punktera. Utan at eg hadde sykla. Eg hadde ikkje ein gong begynt å svømme. Det var eit minutt før starten. I Tønsberg, på Ringshaugdysten 2009. Det var kanskje litt dumt, men eg var heldig som hadde tatt med reserveslange slik at nokre snille karar kunne tilby seg å skifte slangen før meg.
Så det gjekk bra. Det gjeng altså bra å ha startnummer 13.

Motbakkeløp hadde eg aldri vore med på før. Og sjølv om eg skriv ein del om bakkane her i Vest-Telemark, så er eg nesten meir opptatt av korleis eg skal meistre dei andre motbakkane i livet mitt.
Men uansett, så ville eg fullføre Vest-Telemark karusell i år, sidan det var JUBILEUMsår. Vest-Telemark karusell har bursdag i år, og er altså blitt heile 40år.

VTK - Vest-Telemark karusell har bursdag og er blitt 40år i år!

Gratulerar!
Og gratulerar til meg sjølv for å ha turd å stille til start på det femte og siste løpet i karusellen.
Det var 5km og 350 høgdemeter.
Såpass hadde eg funne ut.
Og at raskaste dame i fjor bruka 25min, mens nest raskaste brukte ... tja noko rundt ein halv time??
Eg ville berre koma i mål.
Då eg varma opp, kjendest kroppen god og sterk og beine friske. Men då eg skifta retning under oppvarminga, la eg merke til den sterke motvinden plutseleg...
Aha, det var altså forholda som pusha meg litt her ja...
Eg trøste meg med at gjennom terrenget ville det vera lite vind, verken med- eller motvind, noko som også stemde.

Mellom garden og åstoppen ligg Kviteseid. Og ein stad oppe på denne toppen var målet for Tveitgrendtunet opp.

Til september og Vest-Telemark å vera var det ganske varmt i været, og sola skein og asfalten og grusen var tørr, og noko av det allerbeste denne dagen:
Eg var einaste kvinne til start!!!
Ikkje at eg eigentleg synst det er bra at det er få kvinner ved startstreken, men plutseleg så var eg blitt den einaste eg skulle konkurrere mot.
Meg og bakken.

Bakken var eigentleg snillare enn frykta. Ja, den var litt bratt til tider. Og den drøyaste kilometeren var mellom km 3 og 4.
Men eg pusta ikkje godt. Det vil sei at eg begynte etterkvart å få krampe i skulderen. Mens beina var fine. Krampe i skulderen???
Ja da, det har fysioterapeuten min forklart meg, det er mange små pustemusklar rundt brystkassa og både her og der, så viss mellomgulvet ikkje funkar bra nok, så trer desse andre musklane til.
Hm.
Det blei altså mange stopp undervegs.
Det pussige er at det ikkje nytta ein gong å springe saktare. Eg kunne like godt ha pusta gjennom eit sugerør. Og når du pustar gjennom eit sugerør er det faktisk best å stå stille og bruke kroppen minst mogeleg.
Dette var sjølvsagt ingen alternativ for meg.
Så det blei slik at eg sprang eitt minutt, og gjekk eitt minutt, den siste kilometeren. Bortsett frå då eg nærma meg sjølve Tveitgrendtunet og målstreken og dei andre deltakarane og tilskuarane.
Då gav eg alt og spurta opp i mål.
Eg trur eg bruka 35min og litt til.

Og det som var fint, var at eg vann kvinneklassa! Sjølvsagt, når ingen andre kvinner stiller til start (fordi dei ikkje er spreke nok? Ikkje turde? Ikkje ville?).
Dermed blei det første plass og premiekopp og pengepremie og diplom.

Ekstra fin pokal for samanlagt karusell i høve 40-årsdagen (til karusellen).

Og så blei det også ekstra fin pokal sidan eg vann kvinneklasse for gjennomført karusell.
Kjekt, og dette på karusellens bursdag.

Og kjekt å få ein ekstra påminnelse om det første bakkeløpet mitt. Den pokalen skal eg nok ha ståande på peishylla ei stund, tenker eg.