På jakt etter den gode pusten - del II

1) Motbakkeintervall på sykkel

Tysdag blei ein dag utan trening (men med blogging), mens eg på onsdag skulle prøve å finne den gode pusten på ei sykkel(motbakke-)intervalløkt.

Sidan det blir anbefalt å varme opp grundig foran ei intervalløkt, noko som eg har slurva veldig med tidlegare, tok eg meg først ein liten tur ned til (den flate delen av) Seljord, og sykla ca ein halv time i varierande fart.
Luften var kjøleg, det hang låge skyer rundt fjelltoppane omkring, og det var lite trafikk og tørr asfalt.
Terrengsykkelen min var nypussa og smurt, og blei også glad over å ha blitt valgt framfor racern eller temposykkelen.

For å koma meg tilbake til bakkeintervalløktbakken min, må eg altså først koma meg opp ein bakke, sjølvsagt.
125m høgdemeter, med varierande stigning, alt frå 2 til 10%.

Den eigentlege intervallbakken min ikkje så lang og bratt, ca 600m lang, og med større grad av stigning.
Denne bakken har eg valgt meg mest a praktiske orsaker:
- den er veldig nærme huset mitt, og dermed nærme viss eg plutseleg skulle gå tom for karbohydratar, vatn eller varme nok klede;
- det er lite trafikk der
- den er asfaltert
- den byr på flott utsikt på toppen
- og utsikten blir berre finare dess høgare ein kjem: god motivasjon for å ta ekstra i!
Utsikten ved vendepunktet på motbakkeintervall, ved fint vær.

Eg bestemte meg for å ta den første transportbakken som eitt intervall, og ta 5 "ordentlege" intervall etterpå.
Til tross for at eg hadde varma opp, og dette til og med ved hjelp av ein bakke på førehand, så var dei første intervallene tunge og litt kjedelege, men nr 3, 4 og 5 var morsamme, spesielt også fordi eg eit par gonger sykla forbi ei dame på rusletur, og prøva å nikke og forklare at denne bakken var spesielt fin for bakkeintervall,
mens eg prøva å virke "normal".
Det kan jo kanskje virke litt rart å sykle opp og ned ein 600m lang bakke så mange gonger for utenforståande.
Men dama virka venleg og såg ut til å nyte bakken sjølv (ellers hadde ho vel neppe gått ut på tur der, men tatt bilen, vil eg tru).

Men pusten?
Den var definitivt ikkje med meg på intervallene. Det var berre å innsjå at det ikkje skulle så store anstrengelsar til for å få økta til å koma opp mot anaerob terskel, og det var også derfor at eg valgte å avslutte økta etter fem intervallomgangar.
Dessutan venta Binna heime på turen sin, og vår vanlege kveldstur på ein halv time byr jo også på litt stigning, spesielt når ein går på intervallslitne leggar.

I går, på torsdag, så var ryggen fortsatt litt stiv, for ikkje å snakke om mellomgolvet mitt som nektar å samarbeide, og hos legen fekk eg ein rekvisisjon til nye 24 behandlingar hos fysioterapeut.
(Då eg informerte han om prosjektet mitt om å gjennomføre ein Ironman til sommaren, og forklarte distansane, så lo han litt og meinte at det nesten var på grensa til det forsvarlege, men han synst jo at treninga mi er utelukka positivt bortsett frå at han får dårleg samvet av å høyre om det. Hehe.)

2) Løpetur

Tilbake til løping i går og jakten etter pusten.
Til tross for at yr.no hadde trua med fare for ettermiddagsbyger viste kvelden seg frå sin beste sida, med litt sol mellom skyene, og berre litt vind, og god temperatur.
Då var det vanskeleg å ikkje ta ein liten joggetur og kjenne om pusten kanskje kunne lokkast fram med roleg løp.

Etter mine vanlege 10min rusling nedover bakkane, jogga eg fornøydd av garde, beine kjendest sterke og gode etter gårsdagens sykkelintervall, og magen var fornøydd etter ein dag med boller og godteri og småspising, og Binna viste seg villig til å bera vannflaska eit stykke.
På grunn av den gode temperaturen blei det ein del stoppar der Binna gjekk ned til elva for å avkjøle seg, noko som gjorde at eg fekk tid til å kjenne litt etter ryggen og tøye litt.

Pussig nok så kjendest ryggen ganske grei, skuldrane også, og til og med magen var meir avslappa enn vanleg.
Og mens me fortsatte turen, så heldt pulsen seg utruleg lågt, og beina var lette, og plutseleg - så var den der - den gode pusten !!!

Det var ein heilt utruleg deileg følelse.
Det kan nesten ikkje beskrivast. Korleis er det å kunne trekke pusten djupt, når siste gongen er ca to veker tilbake?
Fantastisk.
Eg kjende pusten heilt nede i magen.
Det var omtrent som når ein etter mange timars fjelltur endeleg finn ein bekk med kristallklart fjellvatn og får drikke.
Då smakar vatnet nesten søtt.
Slik var det.
Pusten SMAKA godt!

Eg har likevel vanskeleg for å beskrive det.
Spesielt følelsen når eg gjentatte gonger berre kunne trekke pusten.
Igjen og igjen og igjen.
Breidt smil.
Eg fekk lyst til å juble.

Eg fortsatte løpeturen, kikka litt på pulsklokka og kunne berre konstatere at pulsen var mykje lågare enn vanleg, mens tempoet var bra.
Då eg kom i nærhete av idrettsbanen, kunne eg ikkje dy meg.
Eg tok ein kort 1000m fartstest, får å sjekke farten min (eg har altså ingen tekniske hjelpemidlar som GPS og løpesensor. Slikt står på ønskelista, men ikkje så veldig høgt oppe), og farten låg sånn rundt 5:50min/km, noko som er det vanlege behagelege langturtempoet mitt.

For å nyte følelsen ytterlegare, tok eg ein liten spurt etter dei 1000m, sidan Binna galopperte vilt ved sida av meg og såg ut til å ville utfordre meg.
Det var Binna som vann den 150m lange spurten, mens eg gleda meg fortsatt over det fungerande mellomgulvet mitt.
Vinnaren av 150m-spurten: Binna

Men også ein løpetur med fungerande pust bør ta slutt ein gong, og etter spurten jogga eg og Binna roleg tilbake, og gjekk bakken heim.
Gjennomsnittspulsen min for turen låg 10-15 slag lågare enn på dei siste rolege turane mine, og eg var skikkeleg fornøydd.

Det høyrer med til historia om jakta at pusten berre var å finne på løpeturen. Med andre ord, den hadde blitt igjen der ute, så på kvelden og i dag så er den igjen godt gøymt bak eit skjold som heiter mellomgolv.

Ja vel, då får den vel ligge der og lure?
Eg skal nok lokke den fram igjen. Kanskje med ein sykkeltur, i morgo?