Eigentleg skulle me berre stå litt på brett. Og det gjorde me.
Men sidan bakkane rett utanfor garden i Øyfjell bydde på noko utruleg mykje deileg snø, vakker utsikt og nærhet til lett tilgjengelege raske karbohydratar i form av cola og risbollar, så bestemte me oss for å prepare vår eigen snobrettbakke.
Snøen var heilt urørt. Kvit. Fluffy. Luftig. Og djup. Og djup. Djup.
Som ekte triatletar så var me uhaldne (sta) og positive, og gav oss ikkje med det same når dei brattaste delane av bakkane med sine snømassar nesten slukte oss, og me stod der med snø nesten opp til halsen.
Det blei utallige turar ned og opp igjen.
Sjølvsagt hadde me ikkje på pulsbelte. Det var jo ikkje trene me skulle desse dagane. For min del var det eigentleg heller ikkje nødvendig med pulsklokke, sidan eg kjende hjartet mitt slå ganske hardt og fort på veg opp bakken gjennom djup snø, og slaga blei berre såvidt overdøva av knirkinga til snøen.
Så når me hadde halde på eit par timar lurte me på om dette ikkje blei ein slags snik-bakkeintervalltrening.
Tre-fire minuttar tråkking og trasking opp bakken gjennom djup snø med høg intensitet, for så å stå på brett ned igjen, noko som varte i kanskje 10sekund, liknar utruleg på motbakkeintervall.
Eg er berre usikker på om pulsfrekvensen blei noko lågare eigentleg på veg ned slik at det kan kallast for låg intensitet. Den sparsamma snøbretterfaringa mi kombinert med rasant fart og null kontroll førte til at pulsen nok heller låg godt i overkant av sone 3-4.
Men moro var det, og i eit anfall av vilje til å trene einbeina skate-teknikk på snøbrett som varte i berre 30 sekund(her var ordet igjen: trene, det var jo ikkje det me skulle?), så la eg grunnlaget for heile to-tre etterfølgjande dagar med vanvittige støle og stive hoftemusklar.
Hofteadduksjonsmusklar, må vite.
Dei er ikkje så store, eigentleg:
Men eg har skjønt kor viktige dei er. Til sidelengs bevegelse. Som å løfte beinet ned frå sofaen. Reise seg opp av stolen...I to dagar kjende eg meg ganske handikappa. Måtte løfte høgrebeinet mitt opp når eg skulle reise meg. Løfte låret når eg skulle slakke på gassen nør eg køyrde bil...
Då kjendest det godt igjen å kunne ta ein roleg svømmetur med vante bevegelsar i veltemperert vatn i svømmehallen på tysdagen.
Det varme vatnet hjelpte også med på å mjukne opp alle dei stokkstive musklane i nakke og skuldrene som hadde blitt stua saman då eg stupte kråke i eit forsøk på å renne ned bakken i ny rekordfart.
Bra at snøen var laus og sjup.
Men eg lurar på om eg frå nå av skal halde meg til å stupe frå bassengkanten, og fokusere på triatlontrening igjen.
Av god gamal vane...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar